Roermond

Een kop koffie en een stuk vlaai. Het kwijtschelden van kosten die nog extra werden berekend, nádat de bewoners van de flat Parkstate aan de Roermondse Lindelaan al een zwartboek hadden ingeleverd over alle ellende omtrent een verbouwing. Dat was uiteindelijk alles wat Wonen Limburg te bieden had aan de benadeelde bewoners. Namen die daar genoegen mee? Natuurlijk niet.

Vandaar dat het ook een hele tijd duurde voor we weer nieuws te melden hadden in deze kwestie. In november vorig jaar leek Wonen Limburg nog bereid de gerezen problemen serieus te nemen, zo lieten we toen weten.

Zand erover
Na nog een gespreksronde waarbij de woningcorporatie zelf informeerde naar de mogelijke hoogte van een compensatie (voorstel was de helft van de betaalde huur over de periode van de werkzaamheden, wegens de aantasting van het woongenot) bleek na overleg met de directie plotsklaps helemaal niets meer mogelijk. Een hapje en een drankje plus 'zand erover', verder wilde men aanvankelijk niet gaan.

Servicekosten
Vervolgens kwam nog het voorstel van Wonen Limburg de bijbetaling van servicekosten te vergoeden. Die servicekosten waren berekend nog nadat het zwartboek was aangeboden en er al gesprekken waren gevoerd over de gerezen problemen. Het voelde voor de bewoners daarom meer als ‘een straf wegens moeilijk doen’. Het wegstrepen van de kosten, met als voorwaarde dat ze verdere acties zouden stopzetten, was mede daarom voor hen onaanvaardbaar als eindoplossing. Het openlijk twijfelen van de juriste van woningcorporatie aan de motivatie van een aantal bewoners, dat zij wegens de overlast inmiddels zijn verhuisd, werd bovendien als een volgende schoffering ervaren. 

Geschillencommissie
Er restte de actievoerende bewoners niets anders dan samen met de SP de onafhankelijke Regionale Geschillencommissie in te schakelen. Die toonde zich op 20 augustus jongstleden ten eerste verrast over de omvang van het dossier, want ter zitting konden de bewoners nog veel meer foto's, filmpjes en geluidsopname's van de wantoestanden aandragen dan al eerder waren aangeleverd. Bovendien had Wonen Limburg geen helder antwoord op de vraag waarom de werkzaamheden, die waarschijnlijk om juridische redenen als 'dringend' werden omschreven, meer dan een jaar moesten duren. Want waarom werden er dan niet meer mensen op gezet, zodat het werk eerder afgerond kon worden? Het bleef onduidelijk.

Advies
Eén en ander leidde tot de vraag van de commissie aan de bewoners of zij wensten dat de commissie meteen een advies uitbracht, of dat zij de afvaardiging van Wonen Limburg eerst nog één keer met haar directie in overleg wilden laten treden, om te bezien of er niet toch een andere oplossing mogelijk is. De bewoners kozen uiteindelijk voor het laatste. Want er zal toch ooit wel een moment komen dat ook bij de directie van Wonen Limburg het besef doordringt dat opgeven niet in ons woordenboek staat.

Participatie
Als extra eisen hebben we nog steeds een betere participatiemogelijkheid voor andere bewoners bij toekomstige, vergelijkbare projecten, een betere planning zodat ‘dringende werkzaamheden’ in de toekomst niet meer over een periode langer dan een jaar worden uitgesmeerd en een tijdige communicatie, ook bij zaken als huurverhogingen.